‘Hoe kan ik hengels lezen?’

Rein is vrijwilliger bij Odion. Hij werkt op een groep met mensen met niet aangeboren hersenletsel. Hij begeleidt er elke vrijdagmiddag de visgroep.

Rein: ‘Er gaat best wat kapot. Of het valt in het water. Omdat mensen bijvoorbeeld last van spasme hebben, of coördinatieproblemen. Een van de eerste keren, ik moest iedereen nog leren kennen, waren we aan het vissen en toen moest iemand naar het toilet. Ik zie de man opstaan en met hengel en al naar het toilet gaan! Ik wist niet wat ik zag. ‘Ho’, dacht ik. ‘Dat is niet handig, dan gaat de hengel stuk.’ 

‘Een Odion medewerker schoot me te hulp. Toen wist ik al snel: hier moeten we iets in begeleiden.’

Ik begreep van de medewerker dat dit vaker gebeurde als hij niet herinnerd werd aan de hengel. We spraken samen af dat ik hem de volgende keer van tevoren zou herinneren de hengel aan mij te geven als hij weg wilde. Dat werkt. 

Een andere man gaat altijd enorm met zijn hengel zwaaien als hij iets wil, vervolgens zit alles in de knoop. Dat is ook niet handig. Dat heb ik nu ook weten te ondervangen, want ik ga nu achter de mensen zitten als ze vissen. Zo kan ik aan hun gebaren en bewegingen zien wat er nodig is. Ik kan eigenlijk de ‘hengels lezen’.  

De samenwerking met Odion kan eigenlijk niet beter. Ik voel me er thuis en zeer welkom. Als ik op vakantie bent geweest vragen mensen hoe het was. Als ik ziek ben, krijg ik een kaartje. De eerste keer wist ik niet wat ik meemaakte. Het is echt een bijzondere club en het is altijd weer fijn om ernaar toe te gaan. Het is mijn feestmiddagje, die vrijdagmiddag.’