‘Een beetje rustig praten tijdens het eten vind ik gezellig. Maar soms zaten we met tien bewoners aan tafel. Dan wilde ik wat vragen en kwam ik er niet tussen. Dankzij mijn begeleiders eten we nu in kleinere groepjes. Het bleek dat veel meer mensen dat fijn vinden.’
Wim woont sinds 12 jaar bij Cole Porterstraat in Zaandijk. Hij en zijn medebewoners krijgen begeleiding van Odion. Vier keer per week komt iemand vers koken voor alle bewoners. Een gezellig moment om met de hele groep bij elkaar te zitten. Maar voor Wim was het regelmatig te druk. ‘Alle bewoners hier zijn heel verschillend, de één drukker dan de ander. Ze lieten me niet altijd uitpraten.’
“Als ik er nu wat van zeg, laten de andere bewoners mij gewoon uitpraten”
Wim vond het moeilijk om er iets van te zeggen. ‘Daarom vroeg ik aan de begeleiders hoe ik dat het beste kon doen. Zij hebben toen ook de andere bewoners gevraagd om mij uit te laten praten. En de begeleiders spreken hen erop aan als ze dat een keer niet doen. Dat werkt, en daar ben ik blij mee. Ook als ik er nu zelf wat van zeg, laten de andere bewoners mij gewoon uitpraten.’
Corona werd bij Cole Porterstraat een periode waarin het eten op een andere manier ging. ‘We mochten alleen in onze eigen woning eten. Dat vond ik wel fijn, lekker rustig. Dat bleek voor meer bewoners te gelden. Samen met de begeleiders hebben we bedacht dat we in de algemene ruimte blijven eten, maar dan wel in kleine groepjes. Dat doe ik op dinsdag en de rest van de week eet ik in mijn eigen woning. Wekelijks eet een begeleider met mij mee, dat vind ik gezellig. Zo wil ik het wel houden.’
Odion moedigt cliënten en medewerkers aan vragen te stellen, om samen antwoorden te vinden die het leven plezieriger maken. Hierbij is geen vraag te gek.